ផលិតករនៅក្នុងស្រុកព្រួយបារម្ផបញ្ហាទីផ្សារនិងការប្រកួតប្រជែងពេលកម្ពុជាបើកទីផ្សារជាមួយអាស៊ាន

ថ្ងៃទី២៦-០៧-២០១១

everyday.com

បញ្ហាទីផ្សារនិងការប្រកួតប្រជែងគឺជាក្ដីបារម្ភមួយរបស់ផលិត

ករនៅក្នុងស្រុកពេលដែលផលិតករប្រទេសកម្ពុជានិងបណ្ដា

ប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ានបានឈានដល់កិច្ចព្រមព្រៀង

បើកទីផ្សារជាមួយនឹងអាស៊ាននៅក្នុងឆ្នាំ២០១៥ខាងមុខនេះ។

មន្ដ្រីម្នាក់ដែលសុំមិនបញ្ចេញអត្ដសញ្ញាណបានអះអាងថាកាល

ណាដែលកម្ពុជា និងបណ្ដាប្រទេសអាស៊ានទាំងអស់ឈាន

ដល់ការបើកព្រំដែននៅក្នុងឆ្នាំ២០១៥ខាងមុខទំនិញបរទេស

ដែលមកពីអាស៊ាននឹងហូរចូលទីផ្សារនៅក្នុងប្រទេសដោយ

សេរីដោយគ្មានរបាំងនៅពេលនោះផលិតផលនៅក្នុងស្រុកណា

ដែលគ្មានលទ្ធភាពនៅក្នុងការប្រកួតប្រជែងទេនោះនឹងស្លាប់ ។
លោកបានបញ្ជាក់ថា“ខ្ញុំកំពុងតែបារម្ភមែនទែន ពី

ព្រោះផលិតករនៅក្នុងស្រុកយើងទុនក៏តិចគុណភាព

ក៏នៅមានកម្រិតការវេចខ្ចប់ក៏នៅមិនទាន់ល្អ “ ។ តាមការអះអាងរបស់មន្ដ្រីម្នាក់នោះនៅក្នុងឆ្នាំ២០១៥

ខាងមុខនេះបណ្ដាប្រទេសនៅក្នុងតំបន់អាស៊ាននឹងប្រែ

ក្លាយអាស៊ានទាំងមូលឱ្យទៅជាតំបន់ពាណិជ្ជ

កម្មសេរីមានន័យថាប្រទេសនានានៅក្នុងតំបន់អាចនឹង

យកផលិតផលរបស់ខ្លួនទៅលក់នៅប្រទេសណាក៏បាន

នៅក្នុងតំបន់ដោយមិនមានរបាំងគយ ។

ជុំវិញបញ្ហានេះផលិតករនៅក្នុងស្រុកម្នាក់បានអះអាងថា

នេះគឺជាការព្រួយបារម្ភមួយដែរ ពីព្រោះទី

ផ្សារផលិតផលរបស់យើងនៅក្នុងពេលនេះកំពុង

តែមានកម្រិតហើយបើទីផ្សារដែលកំពុងតែមានត្រូវ

គេដណ្ដើមបាត់ទៀតនោះគឺយ៉ាប់ហើយ ។

លោកជួរ ឆេង ប្រធានក្រុមហ៊ុនគីស៊ីឆេង ប្រូតេអ៊ីន

ហ្វ៊ូដបានអះអាងកាលពីថ្ងៃទី១៩ ខែកក្កដា កន្លងទៅ

នេះថាផលិតផលនៅក្នុងស្រុកយើងសព្វថ្ងៃនេះ

វាដូចជាពាក្យតំណាលដែលខ្មែរយើងតែងតែនិយាយហូរ

ហែមកអ្នកមានពាក់របស់កាឡៃក៏គេនៅតែថាមាសដែរតែ

បើអ្នកក្រទោះបីខំរកពាក់មាសដូចជាអ្នកមានប៉ុន្ដែមជ្ឈ

ដ្ឋានទូទៅគេថានៅតែជារបស់កាឡៃដដែលខណៈដែល

ផលិតផលរបស់យើងទោះបីជាគុណភាពយ៉ាងណាក៏
នៅជាប់ឈ្មោះដូចពាក្យតំណាលខាងលើអ៊‌ីចឹងដែរ ។ លោកបានបន្ដទៀតថាសព្វថ្ងៃនេះបើនិយាយអំពីគុណ

ភាពគឺមិនមែនជាបញ្ហាចោទទេ ប៉ុន្ដែយើងចោទរឿង

ដើមទុន រឿងជំនាញទីផ្សារ និងរឿងបញ្ហាវេចខ្ចប់ជាដើម។
លោកជួរ ឆេង បានឱ្យដឹងថាសិប្បកម្មរបស់លោកបាន

ចាប់ផ្ដើមបើកដំណើរការដំបូងជាមួយនឹងផលិតផលតែ

មួយមុខទេគឺសាច់ងៀតជាមួយ នឹងបរិមាណ

ផលិតតិចតួចបំផុត ។ ការកាលពីឆ្នាំ១៩៩៩ជាមួយ

នឹងដើមទុនត្រឹមតែ១៥០០ដុល្លារហើយធ្វើតែ

នៅក្នុងសមាជិកគ្រួសារតែប៉ុណ្ណោះហើយបានបន្ដពង្រីក

ជាបន្ដបន្ទាប់រហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះដោយមានកម្មករចំនួន

៥នាក់ហើយទីផ្សារគឺនៅតាមផ្សារទំនើបនានានៅក្នុង

ទីក្រុង និងតាមទីផ្សារ ។ លោកបានឱ្យដឹងថាសព្វថ្ងៃនេះសិប្បកម្មនេះមានផលិត

ផលមួយចំនួនដូចជាសាច់ងៀត ដំណាប់ល្ហុង និងដំណាប់

ស្វាយ ត្រសក់និងឆៃប៉ូវគ្រឿងជាដើម ។
លោកបានឱ្យដឹងថាជាមួយនឹងផលិតផលប៉ុណ្ណឹងនៅក្នុង

មួយឆ្នាំលោកអាចនឹងស្រូបយកផលិតផលកសិកម្មនៅក្នុង

ស្រុកទាំងសាច់ ផ្លែឈើនិងបន្ថែមផ្សេងៗប្រមាណ

២០តោនដែរ ។

លោកបានឱ្យដឹងថាបើសិនជាទីផ្សារសិប្បកម្មនេះដំណើរការ

និងកាន់តែមានការគាំទ្រពីប្រជាពលរដ្ឋទៀតនោះ រោងសិប្ប

កម្មរបស់លោកអាច នឹងស្រូបយកវត្ថុធាតុដើមដែលជាផលិត

ផលកសិកម្មរបស់ប្រជាកសិករថែមទៀត ។ មន្ដ្រីខាងលើនោះបានឱ្យដឹងថាផលិតករនៅក្នុងស្រុកនៅក្នុង

ពេលបច្ចុប្បន្ននេះសឹងតែមួយរយភាគរយគឺជាសិប្បករដែល

មានកម្មករ៤ទៅ៥នាក់តែប៉ុណ្ណោះចុះបើសិប្បករទាំងនោះ

ដួលរលំដោយសារតែកង្វះខាតលទ្ធភាពនៅក្នុងការប្រកួត

ប្រជែងតើវាមានអ្វីកើតឡើងសម្រាប់កម្មករដែលកំពុងតែធ្វើ

ការនៅសិប្បកម្មទាំងនោះហើយតើបានអ្វីដែលស្រូបយក

ផលិតផលកសិកម្មនៅក្នុងស្រុក ។

លោកបានបញ្ជាក់ថា“នេះគឺជាបញ្ហាដែលយើងគួរ

តែសិក្សានឹងរកដំណោះស្រាយឱ្យហើយ“ ។ យោងទៅ តាមតួលេខរបស់សមាគមសហគ្រាស ធុនតូច និង

មធ្យមកម្ពុជាបានឱ្យដឹងថារហូតមក ដល់ពេលនេះ

បណ្ដាសហគ្រាសខ្នាតតូច និងមធ្យម ដែលផ្ដល់ការងារ

ធ្វើដល់មនុស្សពីម្នាក់ទៅដល់១០នាក់គឺមានចំនួន៣០៧.០០០

សហគ្រាសហើយសហគ្រាសដែលផ្ដល់ការងារដល់មនុស្ស

ធ្វើការពី១១នាក់ទៅដល់១០០នាក់មានចំនួន១៣.១២៣សហ

គ្រាស ។ សរុបទៅកម្លាំងពលកម្មដែលកំពុងតែបម្រើការងារ
នៅក្នុងផ្នែកនេះគឺមានចំនួនប្រមាណជា១,៤លាននាក់ ។